Piknik
Swiętojański u LASOWIAKÓW
Winterthur
21.06.2008
PIKNIK ŚWIĘTOJAŃSKI
Mali Lasowiacy i ich przyjaciele zjechali się, aby podczas dobrej zabawy poznać kolejną polską tradycję. Wszyscy przybyli ze swoimi rodzinami oraz znajomymi i sąsiadami. Tak więc typowo słowiańskie spotkanie przerodziło się w miedzynarodowy piknik.
Wszyscy przybyli zaopatrzeni w materiały do wykonania wianków świętojańskich. Nasi goście Szwajcarzy i Kandyjczycy po raz pierwszy usłyszeli o Nocy Kupały i zwyczajach Sobótki.
Kiedy dorośli, rozkładali
koce, krzesełka, stoliki i rozpalali ogień na grillu,
dzieci baraszkowały
w wodzie wyławiając kijanki, małe rybki i rzucając
kamyki do wody - „puszczając
kaczki”.
Po chwili gdy wszyscy już
na dobre zadomowili się nad brzegiem rzeczki przystąpiono do
wykonania wianków.
Wianki wykonywano z ziół i polnych kwiatów, z gałązek, traw i liści. Były wianki wykonywane indywidualnie oraz grupowo. Wszystkie obowiązkowo miały zamocowaną przynajmniej jedną świeczkę.
W konkursie na najpiękniejszy wianek ocenialiśmy 15 kolorowych i pomysłowych wianków. Sędziami w tym konkursie byli wszyscy uczestnicy. Każdy miał jeden głos w postaci małego kamyczka, który mogł wrzucić do kubeczka przy wybranym przez siebie wianku. Asia i Karolina policzyły głosy-kamyczki i można było ogłosić wyniki konkursu.
Z puszczeniem wianków na wodę postanowiliśmy poczekać aż do zmroku, aby piękniej wyglądały płynąc po wodzie z zapalonymi świeczkami.
Czas upłynął nam bardzo szybko przy kiełbaskach z grilla i rozmowach. Panowie zasiedli na ławce, aby na ustwionym prowizorycznie laptopie obejrzeć kolejny mecz pilkarskich Mistrzostw Europy 2008 między Rosją a Holandią.
Kiedy słońce skryło się za horyzontem popłynęły nasze wianki z nurtem rzeki. To był piękny widok, kiedy fale kołysały kolorowe kwiaty wianków, a światło świec odbijało sie wielokrotnie w wodzie. Przypadkowi przechodnie zatrzymali sie na moście, aby podziwiać ten obrazek. A nam było żal, kiedy nasze wianki ginęły na małym uskoku w porwistym nurcie rzeki.
Nasz Piknik nie zakończył się takim smutnym akcentem. Ognisko wesoło płonęło dalej. Prawie wszyscy podjęli się proby skoków przez ogień. Głównie były to dziewczęta, ponieważ panowie znów skoncentrowali się na meczu piłki nożnej. Kiedy ostatni uczestnicy Pikniku odjęchali do domów zbliżała sie już północ.
es
Kilka
slow o tradycji Nocy Kupały:
Noc Kupały, zwana też
Kupałą lub Kupalnocką to święto nie tylko sięgające
głęboko w obyczaje słowiańskie, ale zawierające
też pierwiastki celtyckie, germańskie i indoeuropejskie. Obchodzone w okresie letniego przesilenia (w najkrótszą noc w roku z
21 na 22 czerwca), zawsze było świętem jedności, połączenia
ognia i wody, słońca i księżyca, mężczyzny i
kobiety, urodzaju i płodności, miłości i radości,
pełnym magii i wróżb.
W sredniowieczu Noc Kupały była jednym z najradośniejszych
słowiańskich świąt, a ludzie niechętnie rezygnują
z radości. Zwyczaj kultywowany był mimo chrystianizacji Europy. Kościół
adaptował to święto, początkowo próbując
powiązać je z Zielonymi Świątkami, później nadając
mu nowego patrona, nazwę i nowe znaczenie rytuałom.
Kupałę w X wieku zastąpiono świętem chrześcijańskim,
obierając za patrona św. Jana Chrzciciela.
Dniem św.Jana wybrano 24 czerwca, jako zbieżny z obchodami
Kupalnej Nocy i przypuszczalny dzień jego śmierci.
Tak więc nakazem Kościoła bujna Noc Kupały kojarzona z
czarami i sabatem zmieniła się w powściągliwą Noc
Świętojańską. Określano ją także Sobótką.
Bez względu jednak na nazwę, czy jako Noc Kupały, Sobótka
czy Noc Świętojańska, bez wątpienia zawiera się w
niej pamięć minionych wieków i jak każdy obyczaj i obrządek
korzeniami sięga prapoczątkow naszej kultury.
